18 lipca 2006

Ełk – Mikołajki (szynobusem).

            Tego dnia nie miało znaczenia o której wstaniemy. Pociąg do Mikołajek mieliśmy dopiero o 16²⁰. Poszliśmy więc z Pawłem po zakupy na śniadanie, na pieszo. Schodziliśmy prawie cały Ełk w poszukiwaniu śniadania dla Ani. Swoją wczorajszą upartością zasłużyła na wykwintne, polonamiotowe śniadanie.

            Przed pociągiem pokręciliśmy się trochę po Ełku. W sumie obeszliśmy całe śródmieście. Tak wytopiliśmy czas do pociągu.

            Zwinęliśmy obozowisko i po 15⁰⁰ zameldowaliśmy się na dworcu kolejowym. Kupiliśmy bilety i przenicowaliśmy się na właściwy peron. Tuż przed planowanym odjazdem na peron wtoczył się nowoczesny szynobus. Drzwi otwierało się przyciskiem. Były też specjalne uchwyty na rowery, miejsce dla inwalidy, a nawet wyświetlacz z danymi: dnia, imienin, czasu, trasy i głośnikami, przez które zapowiadają, jaka stacja będzie następna. No i była też oczywiście klimatyzacja!!! Ameryka!!!
            Po drodze, pewnej starszej pani, nie otworzyły się drzwi na stacji. Naciskała przycisk natarczywie od jednych i drugich drzwi, ale te ani drgnęły. Tymczasem szynobus ruszył. Starsza pani przeszła więc nerwowym krokiem do konduktora i ten zatrzymał pociąg. Drzwi się otworzyły i delikwentka wysiadła wprost na pole ziemniaków. Można to wręcz nazwać „przystankiem na żądanie”.

            Dalsza podróż minęła już bez przygód. Wysiedliśmy w Mikołajkach i pojechaliśmy do Wagabundy rozbić obozowisko. Tym razem było więcej namiotów i karawanów. Każdy jednak znajdzie jakiś zakątek dla siebie.

            Po rozbiciu obozowiska ruszyliśmy w miasto, upolować coś do jedzenia i rozejrzeć się za rozrywkami. Upolowaliśmy dwie duże pizze, ale były za duże nawet dla naszej trójki. Zabraliśmy więc żer ze sobą do namiotu, by móc go dokończyć następnego dnia.

    Rozpoczęliśmy nasz odpoczynek od siodełek.